Aleksander Kobus – fot. Wojciech Nekanda-Trebka
Andrzej Kosendiak – fot. Sławomir Przerwa

Szczególnie ważnym ośrodkiem na drodze rozwoju klasycznej symfonii był Mannheim – rezydujący tam elektor Karol Teodor należał do najbardziej muzykalnych władców osiemnastowiecznej Europy, roztaczając szczodry mecenat nad dworską orkiestrą, która zasłynęła jako jeden z najznakomitszych zespołów epoki, inspirując swą wirtuozerią licznych kompozytorów do nowatorskich poszukiwań (tak zwana „szkoła mannheimska”). Tam właśnie, a później w Salzburgu czasów młodości Mozarta, działał pochodzący z Czech František Xaver Richter, należący do ważnych prekursorów klasycznej symfonii – podczas koncertu poznamy jedno z jego uroczych dzieł, z pogranicza późnobarokowego stylu galant i nowych, klasycyzujących mód.

Mimo dość obojętnego przyjęcia I Symfonii Beethoven wkrótce przystąpił do komponowania kolejnego dzieła tego gatunku. Tymczasem w jego życiu nastąpiło dramatyczne wydarzenie – zauważył pierwsze objawy utraty słuchu i przeszedł okres załamania. Trudno uwierzyć, że niemal dokładnie w tym samym czasie powstawał utwór tak pogodny i radosny, jak II Symfonia! Tłumaczono ten fakt potrzebą ucieczki od nastroju przygnębienia i myśli o chorobie. Obszerny, patetyczny wstęp Adagio poprzedza pełną radości i energii część pierwszą, która mimo tradycyjnych założeń formalnych ukazuje już znaczną indywidualność Beethovena. Pełne uroku Larghetto tchnie dostojeństwem i spokojem, zachwycając szeroką, szlachetną kantyleną. Część III nosi miano Scherza – odtąd już na stałe zastąpiło ono „niemodnego” menueta, który pojawił się jeszcze w poprzedniej symfonii. Figlarny finał zdaje się dystansować od podniosłego nastroju dwóch pierwszych części; choć w swym charakterze kłania się koncepcjom Haydna, to sposób operowania orkiestrą zwiastuje już w pełni indywidualny styl Beethovena, któremu dał wyraz na kartach następnych dzieł symfonicznych, w tym epokowej Eroiki.

Szlaki kariery Johanna Nepomuka Hummla przecinały się w Wiedniu z drogami starszego od niego o osiem lat Beethovena. Obu muzyków łączyła przyjaźń, naznaczona też pewną rywalizacją. Twórczość Hummla, nieco dziś zapomniana, wciąż znajduje sympatyków wśród wykonawców i słuchaczy – jest warsztatowo doskonała i brzmieniowo bardzo urodziwa, o czym przekonają się słuchacze jego efektownego Koncertu na trąbkę, skomponowanego dla sławnego wirtuoza Antona Weidingera i uświetnienia noworocznego koncertu w 1804 roku, którym kompozytor zainaugurował swą służbę dla księcia Esterházy’ego, jako następca Haydna. Podczas kwietniowego koncertu utwór wykona Aleksander Kobus, muzyk w Orkiestrze Symfonicznej Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu, doktorant Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz ceniony solista, oklaskiwany na wielu scenach w Polsce i poza jej granicami.

Z Wrocławia też przybędzie dyrygent wieczoru, Andrzej Kosendiak, dyrektor Narodowego Forum Muzyki, ogromnie zasłużony na wielu polach animator życia kulturalnego, organizator i pomysłodawca wielu muzycznych przedsięwzięć, profesor Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej we Wrocławiu i Przewodniczący zarządu Zrzeszenia Filharmonii Polskich.  Jako ceniony dyrygent realizuje projekty z Chórem NFM, Chórem Chłopięcym NFM, Wrocławską Orkiestrą Barokową i NFM Filharmonią Wrocławską, a także z wieloma zespołami filharmonicznymi w Polsce i za granicą oraz z założonym i prowadzonym przez siebie kameralnym zespołem muzyki dawnej Wrocław Baroque Ensemble. Występował w wielu krajach Europy oraz w USA. [pmac]

Organizator: Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus im. Jerzego Semkowa
Patroni medialni: TVP Kultura, Presto, polmic.pl

Organizator zastrzega prawo do zmiany programu koncertu lub jego wykonawców