Większość koncertów solowych Bacha, wzorowanych na dziełach włoskich, powstała podczas jego pracy na dworze księcia Lepolda w Köthen; autor wykorzystywał je ponownie w Lipsku, nierzadko w nowych opracowaniach. Zapewne wszystkie znane z tego okresu koncerty klawesynowe są aranżacjami wcześniejszych utworów – najczęściej skrzypcowych, ale możliwe, że również przeznaczonych np. na obój lub jak w BWV 1060 – na obój i skrzypce. Znamy jedynie wersję tego dzieła na dwa klawesyny, ale wykonuje się też rekonstrukcję hipotetycznego pierwowzoru.

Rokokowe ogrody i salony nieustannie rozbrzmiewały muzyką, a ulubionym jej gatunkiem były serenady  i divertimenta oraz liczne formy pokrewne, trudne czasem do terminologicznego rozróżnienia, jak nokturny, partity, kasacje i in.  Zwłaszcza Mozart często używał tych nazw dość swobodnie, określając mianem serenad kilkanaście swych dzieł o bardzo różnej obsadzie: na instrumenty dęte, smyczkowe (jak sławna Eine kleine Nachtmusik) lub mieszane. Urocza, rozpoczęta marszem Serenata notturna KV 239 przeznaczona na dwie orkiestry smyczkowe z kotłami to zapewne karnawałowe dzieło dwudziestoletniego Mozarta z 1776 r.

Poświęconą pamięci Beli Bartóka Muzyką żałobną Lutosławski otworzył nowy rozdział swej twórczości – a zarazem całej ówczesnej muzyki polskiej. Wkrótce po prawykonaniu (WOSPR, dyr. Jan Krenz, 1958) oraz entuzjastycznym przyjęciu dzieła na Warszawskiej Jesieni Bohdan Pociej pisał: „Utwór ten jest odkryciem, olśnieniem, wstrząsem. Już dzisiaj można go umieścić w rzędzie nielicznych szczytów całej muzyki współczesnej…” – historia zaś w pełni potwierdziła słuszność jego sądu.

Tryptyk Mariacki Romualda Twardowskiego powstał w 1973 r., który obchodzono jako „rok Kopernikański”, w pięćsetlecie urodzin astronoma. Inspiracją dla autora był epizod jego krakowskich studiów, podczas których mógł oglądać nowy, ukończony ledwie kilka lat wcześniej Ołtarz Mariacki Wita Stwosza. Ogniwa tryptyku – ciekawej stylizacji muzyki dawnej – nawiązują do wybranych scen wyobrażonych na ołtarzu: Narodzin, Złożenia do Grobu i Zmartwychwstania.

Orawa (1986) Wojciecha Kilara stanowi swoiste pendant do sławnego Krzesanego (1976); tworzona w dość ponurych czasach lat osiemdziesiątych stanowiła dla autora odskocznię od społecznych i politycznych niepokojów tego czasu. Jest dziełem pogodnym, eufonicznym, kolejnym kompozytorskim hołdem dla ukochanych gór i muzycznego folkloru Podhala. [Piotr Maculewicz]

W trosce o Państwa komfort i bezpieczeństwo uprzejmie prosimy o mailowe potwierdzenie obecności na adres rezerwacje@palacradziejowice.pl, co umożliwi nam zarezerwowanie najlepszych dla Państwa miejsc. W odpowiedzi otrzymają Państwo potwierdzenie rezerwacji wraz z niezbędnymi szczegółami. Informacja ta przesłana zostanie na kilka dni przed koncertem. Z uwagi na ograniczoną ich liczbę decydować będzie kolejność zgłoszeń.

Wstęp wolny!