Patronem Sinfonii Iuventus jest Jerzy Semkow. - Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus

Jerzy Semkow – dyrygent, uznawany za jednego z najwybitniejszych kapelmistrzów i muzycznych luminarzy XX i XXI wieku, urodził się 12 października 1928 roku w Radomsku. W latach 1946–1951 studiował dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie u Artura Malawskiego, następnie do 1953 w Konserwatorium w Leningradzie u legendarnego Jewgienija Mrawińskiego, któremu następnie przez dwa lata asystował; kolejne dwa lata był dyrygentem Teatru Bolszoj w Moskwie. W latach 1958–1961 prowadził spektakle w Państwowej Operze w Warszawie (której był też dyrektorem artystycznym). Po roku 1965 rozwinął intensywną karierę międzynarodową, początkowo jako dyrygent Królewskiej Opery w Kopenhadze, od 1971 pracował m.in. w USA, z Cleveland Symphony Orchestra, St. Louis Symphony Orchestra, a w latach 1985–1993 prowadził z wielkimi sukcesami Rochester Philharmonic jako dyrektor artystyczny i pierwszy dyrygent. Miał też epizod włoski, kierując w latach 1979–1982 Orkiestrą Radia i Telewizji RAI w Rzymie. Pod koniec życia mieszkał we Francji (miał obywatelstwo tego kraju) i Szwajcarii, często dyrygując gościnnie, także w Polsce.

W jego dorobku fonograficznym znajdują się nagrania dla czołowych firm światowych, m.in. Columbia, EMI, His Master’s Voice, także dla Polskich Nagrań. Rejestracja Borysa Godunowa Musorgskiego pod jego batutą dla EMI z gwiazdorską obsadą solistów (m.in. Martti Talvela, Nicolai Gedda, Andrzej Hiolski, Halina Łukomska, Stefania Toczyska), Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Chórem Polskiego Radia stała się jednym z najsławniejszych i najwyżej ocenianych nagrań tej opery. Niezapomniane były jego wykonania kanonu muzycznej literatury – dzieł Mozarta, Beethovena, Brahmsa, Czajkowskiego, Brucknera i Mahlera. Z oddaniem propagował też na światowych estradach muzykę polską, zwłaszcza koncerty Chopina, dzieła Szymanowskiego, a także Lutosławskiego i Pendereckiego. Imponująca lista orkiestr, z którymi występował, obejmuje m.in. takie zespoły, jak: London Philharmonic, Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, Israel Philharmonic, Orchestre National de France, Orchestre de Paris, niemal wszystkie czołowe orkiestry USA, także wiele polskich, m.in. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej oraz Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia. Prócz powszechnego uwielbienia publiczności i uznania krytyki doceniono go szeregiem prestiżowych nagród, odznaczeń i wyróżnień, do których należały m.in. francuski order Arts et Lettres (2000), a także doktoraty honoris causa Akademii Muzycznej w Warszawie (2005) oraz Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi (2013). Zmarł w Lozannie, 23 grudnia 2014 roku. Małgorzata Komorowska poświęciła mu biograficzną książkę Jerzy Semkow. Magia batuty.

Wśród licznych wspomnień publikowanych po śmierci Mistrza szczególnie wzruszające były słowa, które poświęciła mu wybitna, zaprzyjaźniona z nim pianistka, Ewa Osińska: „Pasją i miłością Jerzego Semkowa była na pewno muzyka, której podporządkował swoje życie; ludzi natomiast próbował podporządkować sobie. Był niewątpliwie wybitną indywidualnością współczesnej dyrygentury światowej i takim przejdzie do historii. […] Jerzy Semkow był «rasowym» inteligentem, erudytą, człowiekiem niezwykle oczytanym. Potrafił bronić z przekonaniem swoich wizji artystycznych. Wysławiał się na ogół dość lakonicznie, ale przekonująco. Na co dzień był estetą, pozornie nie ulegał modom, ale noszenie jedwabnego szalika pod szyją stanowiło wyraz pewnej kokieterii. Ręce dyrygenta odgrywają w jego pracy dużą rolę. Ręce Jerzego Semkowa były drobne, delikatne, rzadko otwarte, palce raczej zwarte. Nawet przy stole, w trakcie posiłku, kształt ich nie ulegał wielkiej zmianie. Wydawało się, że nadal trzyma batutę. Patrzyłam na te ręce, grając z Rochester Philharmonic Orchestra pod jego dyrekcją Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna w Stanach Zjednoczonych, w olbrzymiej sali na 2600 miejsc. Obserwowałam, jak orkiestra troszczy się o swojego szefa, dogadza w smakołykach, które stoją w loży dyrektorskiej na wszelki wypadek. Szacunek, troska i podziw dla dyrektora dawały się odczuć na każdym kroku. Muzycy nie spuszczali z niego oczu, a hołdy te Maestro przyjmował bardzo naturalnie, tak jakby nie mogło być inaczej” („Muzyka w Mieście” 2015, nr 3). [pmac]