„[…] Słychać, że dla Plowrighta kompozycje Paderewskiego były jednymi z pierwszych, od których rozpoczął przygodę z polską muzyką. On ma ją pod palcami, w sercu, w duszy. Płyną we wspólnym nurcie. Po wysłuchaniu tego ponad półgodzinnego «Koncertu» (brawa też dla orkiestry Sinfonia Iuventus) można by powtórzyć za Janem Kleczyńskim, który po prawykonaniu w 1889 roku pisał: «[…] tematy śliczne, pełne serdeczności w pierwszej mazurowej części, poetyczne w Romansie, pełne namiętności w Finale, […] solowy instrument traktowany jest wybornie». Środkowa część jest w tym wykonaniu czystym liryzmem (dialog fortepianu ze skrzypcami, potem z wiolonczelą) z ducha polskim.
Na otwarcie płyty Łukasz Borowicz – od lat łatający dziury narodowej pamięci odkrywanymi partyturami polskich kompozytorów – zaproponował «Rapsodię symfoniczną na fortepian i orkiestrę» op. 23 (1900) Zygmunta Stojowskiego. Po raz pierwszy nagraną. Ileż kolorów jest w tym utworze, jaka nostalgia, liryzm, epicki heroizm. Wreszcie: jaka wirtuozeria.
Borowicz z Plowrightem i muzykami SI bezbłędnie wychwytują zmienne stany tej muzyki, odmalowują rozmaite jej barwy i odcienie. Aż dziw, że nikt tego wcześniej przed nimi nie nagrał”.
Źródło: „Ruch Muzyczny” 2017, nr 12
Autor: Tomasz Cyz
Kliknij Nie tylko Chopin, by przeczytać cały artykuł.
