Fot. Piotr Markowski

IV Symfonia Roberta Schumanna jest – wbrew numeracji, plasującej ją na ostatniej pozycji wśród czterech jego dzieł tego gatunku – utworem młodego twórcy, w rzeczywistości symfonią drugą, skomponowaną w tym samym roku, co Pierwsza – 1841, z intencją urodzinowego prezentu dla żony, Klary. Dziesięć lat później autor dokonał istotnych rewizji dzieła, które częściej wykonywane jest w tej drugiej wersji. Romantyczna aura, subtelna ekspresja i nowatorska, integralna forma czynią IV Symfonię  jednym z najwspanialszych i najpopularniejszych kompozycji swego twórcy.

Życie Maxa Brucha wypełniała praca w charakterze dyrygenta i pedagoga w kilku niemieckich miastach (najsilniej związany był z Berlinem), a także w Liverpoolu, gdzie przez kilka sezonów występował jako gościnny dyrygent tamtejszych koncertów filharmonicznych. Stosunkowo bogata twórczość kompozytorska Brucha spotykała się z umiarkowanym zainteresowaniem – należał, podobnie jak Brahms, do grona kompozytorów raczej konserwatywnych, hołdujących klasycyzującym formom, w opozycji do faworyzowanej przez krytyków grupy „nowoniemieckich” modernistów (według słów jednego z komentatorów „tak, jak tworzyłby Mendelssohn, gdyby żył dłużej”). Jednak historia na trwałe zapamiętała przynajmniej jedno z jego dzieł: Koncert skrzypcowy g‑moll, który wszedł do wiolinistycznego kanonu, podziwiany za doskonałą równowagę formy, wirtuozerii (faktura partii skrzypiec sporo zawdzięcza konsultacjom wielkiego Josepha Joachima) i romantycznej, „postmendelssohnowskiej” ekspresji.

Sławnym fragmentem III Suity orkiestrowej D-dur Johanna Sebastiana Bacha jest seraficzna Air, znana z mnóstwa aranżacji, często jako „Aria na strunie G”. Ów niezupełnie adekwatny lecz przyjęty tytuł pochodzi z przeróbki, której dokonał w XIX w. niemiecki skrzypek August Wilhelmj. To opracowanie wydatnie przyczyniło się do spopularyzowania Suit orkiestrowych Bacha, było też pierwszym jego dziełem zarejestrowanym (1902) fonograficznie.

Wielkim walorem tego interesującego koncertu będzie spotkanie dwóch wielkich artystów, których status na polskiej scenie muzycznej jest wręcz legendarny – za dyrygenckim pulpitem stanie Tadeusz Strugała, a jako solista wystąpi Krzysztof Jakowicz. Warto nadmienić, iż Tadeusz Strugała obchodzi 65-lecie pracy artystycznej oraz 85. rocznicę urodzin, natomiast Krzysztof Jakowicz 80. rocznicę urodzin. [Piotr Maculewicz]

Bilety: https://bit.ly/2HumkhP
https://bit.ly/2kvOHUt